Było to ciekawe doświadczenie dla nas, gdy poszukiwaliśmy odpowiednich tłumaczy takich języków, zwłaszcza jak karaimski czy łemkowski. Uświadomiło to nam jak bardzo zróżnicowana jest nasza tożsamość kulturowa. Poznaliśmy wspaniałych ludzi, którzy dążą do zachowania swego odrębnego języka, historii i kultury i utożsamiają się z własną grupą narodowościową lub etniczną w ramach naszego państwa.

Co ciekawe z tekstu ustawy dowiedzieliśmy się nie tylko o tym, iż rzecz dotyczy aspektu kulturowego   i historycznego, ale także praw jakie przynależą tym mniejszościom narodowym i etnicznym we wszelkich kwestiach prawnych i urzędowych z jakimi spotyka się osoba posiadająca obywatelstwo polskie, ale wywodząca się z mniejszości językowej i kulturowej. Artykuł 9.1 stanowi bowiem, że „Przed organami gminy, obok języka urzędowego, może być używany jako język pomocniczy, język mniejszości.” W tym kontekście interesujące wydaje się pytanie: jak to ma się do realiów współczesnego, polskiego urzędu?